التون مایو کیست؟

جورج التون مایو[1] در بیست و ششم دسامبر 1880 در آدلاید استرالیا دیده به جهان گشود. مایو در دانشگاه آدلاید تحصیل کرد، و مدرک کارشناسی هنر را با کسب رتبه اول اخذ کرد و سپس به آموختن فلسفه و روانشناسی پرداخت. بعدها مایو مدرک کارشناسی ارشد افتخاری هنر را نیز از دانشگاه کویینزلند کسب کرد.

زندگی مایو

مایو بزرگ‌ترین پسر جورج گیبز مایو،[2] نقشه‌کش و مهندس عمران، و هنریتا ماری مایو[3] (نی دونالدسون)[4] بود. پدربزرگش جورج مایو[5] پزشک مشهوری در جنوب استرالیا بود. التون در چندین مدرسه و دانشگاه مختلف تحصیل کرد. از مدرسه کویین، دانشکده سنت پیتر و دانشگاه آدلاید و پس از سال 1901 در دانشکده پزشکی دانشگاه ادینبورگ ثبت نام کرد اما هیچ یک از این رشته ها را تمام نکرد.

در سال 1903، به جنوب آفریقا رفت و هنگام بازگشت به لندن، شروع به نگارش مقالاتی برای مجلات و تدریس زبان انگلیسی در دانشکده ورکنینگ من[6] کرد. او در سال 1905 به آدلاید برگشت و در شرکت چاپ جی. اچ. شرینگ و همکارانش مشارکت کرد، اما در سال 1907 به دانشگاه بازگشت تا فلسفه و روانشناسی را تحت نظر ویلیام میچل[7] مطالعه کند. او برنده جایزه رابی فلچر[8] در فلسفه شد و با افتخارات فارغ‌التحصیل شد (کارشناسی در سال 1910؛ کارشناسی ارشد در سال 1926) و عنوان دانشمند پژوهشگر در مطالعات علمی دیوید موری[9] را به دست آورد. در سال 1911، به سخنران بنیاد فلسفه ذهن و اخلاق در دانشگاه جدید کویینزلند شد و در سال‌های 1919 تا 1923 کرسی نخست فلسفه آنجا را به خود گرفت.

زمانیکه مایو در کویینزلند بود، در کمیته جنگ دانشگاه خدمت کرد و پژوهشگر درمان روان‌پزشکی شوک پس از انفجار بود. مایو در مقام روان‌پزشک، اغلب به سربازان بازگشته از جنگ جهانی اول کمک می‌کرد که از استرس‌های جنگ خلاص شوند و به همراه یک پزشک اهل بریزبین پیشگام درمان روان‌پزشکی شوک پس از انفجار شد. وی آزمایش‌های مختلفی برروی آسیب‌شناسی روانی انجام داد. در همان زمان تصمیم گرفت که به ایالات‌متحده مهاجرت کند. به دانشگاه پنسیلوانیا رفت، اما نیمه دوم حرفه‌اش را در دانشکده کسب‌وکار هاروارد گذراند (1926 – 1947)، که در آنجا استاد پژوهش صنعتی بود.

در فیلادلفیا پژوهشی در کارخانه نساجی انجام داد تا روشی برای کاهش میزان بالای غلتاندن در دستگاه پیدا کند. همکاری مایو در مطالعات هاثورن[10] و همچنین پژوهش و کار در استرالیا موجب شد که از تشویق و تحسین عمومی برخوردار شود که در آن زمان تنها چند دانشمند علوم اجتماعی توانسته بودند چنین افتخاراتی کسب کنند.

مایو با تحقیق و فعالیت برروی شماری از رشته‌ها از جمله مدیریت کسب‌وکار، جامعه‌شناسی صنعتی، فلسفه، و روانشناسی اجتماعی، برای خود اعتباری کسب کرد. پژوهش میدانی او در صنعت تأثیر چشمگیری بر روی روانشناسی سازمانی داشت. به گفته تراهیر،[11] مایو به این خاطر مشهور است که «مطالعه علمی موضوعی را تثبیت کرده است که امروزه رفتار سازمانی نامیده می‌شود، یعنی زمانی که توجه خاصی به مسائل انسانی، اجتماعی و سیاسی در تمدن صنعتی نمی شد».

فعالیتها و پژوهش های مایو

فعالیتها و تحقیقات مایو، منجر به تولد جنبش روابط انسانی شد. او تأکید داشت که در کنار سازمان رسمی، ساختاری سازمانی غیررسمی نیز وجود دارد. مایو «نابسندگی‌های رویکردهای مدیریت علمی موجود» برای سازمان‌های صنعتی را شناسایی کرد، و بر اهمیت روابط بین فردی که برای این سازمان‌ها کار می‌کنند، تأکید کرد. ایده‌های او درباره روابط در کتابی تحت عنوان مسائل انسانی و تمدن صنعتی شده در سال 1933 پرورش چاپ شد، که تا حدودی مبتنی بر پژوهش هاتورن بود.

دو عامل تأثیرگذار بر روی حرفه مایو هنگامی که در دانشگاه کویینزلند حضور داشت عبارت بودند از: دوستی او با مردم‌شناس اجتماعی به نام برونیسلاو مالینوفسکی[12] و همکاری با تیم موارد شوک پس از انفجار پس از بازگشت از جنگ جهانی اول. مالینوفسکی نخست طی سفری به جزایر تروبریاند با مایو آشنا شد؛ آن‌ها تبدیل به دوستان صمیمی شدند و تا زمان مرگ مالینوفسکی در سال 1942، مرتباً با هم در تماس بودند. کار با سربازانی که دچار شوک پس از انفجار شده بودند، تمرکز مایو را به روانشناسی بالینی معطوف کرد و او مهارت‌هایش در روان‌درمانی توسعه داد. در عین حال، به شدت از مطالعات روان‌پزشک فرانسوی، پیر ژانه،[13] بر روی هیستری و وسواس تأثیر گرفت. ژانه منتقد زیگموند فروید بود. مایو در بقیه زندگی کاری‌اش، یک روان‌درمانگر فعال بود و این تجربه عملی تأثیر مهمی بر روی کار نظریاتی و روش‌شناختی‌اش در امریکا گذاشت.

یکی از نخستین تلاش‌های پژوهشی مایو (1924) کارگران در کارخانه نساجی را درگیر کار کرد. مایو بر این باور بود که کار تکراری در بخش نخ‌ریسی موجب ناهنجاری‌های روانی در کارگران شده است. او متوجه شد که افزودن دوره‌های استراحت به کاهش روان پریشی های کارگران کمک می‌کند. این پژوهش موجب شد که مایو در سراسر ایالات‌متحده مشهور شود.

مایو به خاطر پژوهش صنعتی‌اش از جمله مطالعات هاتورن و کتاب خودش، مسائل انسانی یک تمدن صنعتی شده (1933) شناخته شده بود. پژوهشی که او تحت قواعد مطالعات هاتورن در اواخر دهه 1920 و اوایل دهه 1930 انجام داد، بر اهمیت گروه‌ها در تأثیرگذاری بر روی رفتار افراد مشغول به کار تأکید می‌کرد. سرانجام التون مایو در هفتم سپتامبر 1949 دیده از جهان فروبست.

میراث التون مایو

می توان التون مایو را پدر منابع سازمانی نامید ولی قطعا وی پدر رفتار سازمانی است. مایو بنیانگذار جنبش روابط انسانی بود و موضوعی را تثبیت کرده است که امروزه رفتار سازمانی نامیده می‌شود. در اوایل قرن بیست و یکم و بحبوحه صنعتی شدن و عدم توجه به روح کارکنان به عنوان یک انسان، رویکرد مایو، بسیار متعالی بود. مایو قواعدی اساسی برای مصاحبه کردن وضع کرد، که اصول آن‌ها بعداً در کتاب‌های «راهنمای» رهبری، مربی‌گری و آموزگاری طی نیم قرن گذشته به کار رفتند.