127ساعت(127hours)
این اثر سینمایی بلند،که به 127ساعت مشهور است، درام زندگینامه ای محصول سال 2010 آمریکا به کارگردانی دنی بویل است که بر اساس فیلمنامه ای نوشته شخص بویل و سایمن بوفوی براساس زندگی واقعی آرون رالستون کوهنورد ماجراجوی امریکایی ساخته شده که برای رهایی و نجات جان خود از تخته سنگی که در زیر آن گیر کرده بود، خودش دست خود را بدون هیچ گونه امکانات پزشکی در زیر سنگ قطع کرد و جان خود را نجات داد.
درباره فیلم
داستان فیلم 127ساعت جریان ماجراجویی و این اتفاق عجیب را روایت می کند و همه چیز با مشورت خود رالستون ساخته شد تا روایت کاملا واقعی باشد.
این فیلم توسط منتقدین با استقبال خوبی مواجه شد. بیشتر منتقدین باور داشتند که بازی جیمز فرانکو بود. این فیلم در وبگاه IMDB و سایر وبگاههای سینمایی بالاترین امتیازات را دارد و برای اولین بار بیش از 91درصد از تماشاچیان نیز به این فیلم امتیاز مثبت دادند.
داستان فیلم
127ساعت داستان واقعی بخشی سرنوشت ساز از زندگی آرون رالستون ماجراجو و کوهنورد امریکایی است. رالستون در یکی از ماجراجویی های خود در یکی از صخره های گرند کنیون گیر می کند و در زیر قطعه سنگی به مدت ۵ روز به تنهایی و بدون امکانات زنده می ماند. تخته سنگی که روی دستش افتاده بود اجازه حرکت به وی را نداده و او زندانی می‌شود. رالستون هر چه در توان دارد انجام میدهد تا در آن ۵ روز با بیرون ارتباط گرفته و زنده بماند اما موفق نمی شود.
باتوجه به اینکه بیخبر به این ماجراجویی رفته بود، هیچ کس از محل او اطلاعی نداشت و امیدی وجود نداشت که کسی بتواند جای وی را حدس بزند بنابراین از کمک بیرونی نامید شده بود.
رالستون پس از پنج روز جنگ و تلاش برای زنده ماندن، تصمیم می گیرد که بدون هیچ امکاناتی با لوازم کوهنوردی خود دستش از مچ قطع کند و خودش را از زیر این تخته سنگ برهاند. پس از انجام این کار وحشتناک، او از ارتفاع بیست متری به زیر صخره سقوط میکند و پس از کیلومترها پیاده‌روی با دست قطع شده، نجات می‌یابد. رالستون امروزه بسیار مشهور شده و کتابی از زندگی خود نوشته و البته به تمام ماجراجویان توصیه کرده به همه بگویند که دقیقا کجا می روند!
نکات آموزنده
شاید تصور کنیم دارایی ارزشمندتر از اعضای بدن نداریم، اما در حقیقت ارزشمندتر از اعضای بدن، «خود زندگی» است. زندگی، ارزشمندترین دارایی ماست که به رایگان در اختیار ما قرار داده شده اما برای آن ارزشی قائل نیستیم و دارایی را در چیزی جر پول نمی بینیم. برای مدیران نیز ارزشمندترین دارایی «زنده ماندن سازمانشان» است. بنابراین حتی اگر احساس کردیم که زندگی سازمانمان در خطر است، باید حتی در بریدن دست راستمان شک نکنیم و آن را جدا کنیم تا سازمانمان زنده بماند!
