در دهه چهل و پنجاه شمسی کشور رشد اقتصادی عجیب و پرسرعتی را تجربه میکرد. این دوران بدون تردید پررونق ترین دوران اقتصادی کشور بعد از اسلام در ایران بود. کشور در مدت مذکور دارای بیشترین رشد اقتصادی بود. در این خلال، مردان سختکوش، خلاق، باهوش و استواری پدیدار شدند که هریک مدیریت بخشی از این کشتی بزرگ را برعهده گرفتند. مردانی مانند مرحوم عالی نسب، مرحوم ایروانی، مرحوم گرامی، مرحوم خیامی و بسیاری از بزرگان دیگر که هریک در حکم یک استاد بودند و مدل کسب و کار و مدل ذهنی این افراد به حدی جذاب و بدیع بود که تا سالها می‌تواند الهام بخش کتابها و فیلم های فراوانی باشد.
برخلاف امروز، این افراد ثروت خود را از رانتها و موقعیت های خود کسب نکرده بودند و صرفا تلاش و بهره برداری از بستر مناسب اقتصادی (که در اختیار همه مردم بود)؛ موجب پیشرفت ایشان بود. این افراد برای همگان کاملا شناخته شده بودند و منبا و علت ثروتمند شدن ایشان نیز کاملا مشخص بود. از همه مهمتر این افراد دلال نبودند و تاثیر شگرفشان بر تولید ناخالص ملی و داخلی انکار ناپذیر بود.
همین شرایط امروزه برای میلیاردرهای بین المللی صادق است. امروزه در جهان ثروتمند ترین افراد، از میان دانشمندان جامعه برآمده اند و هریک به تنهایی نابغه و استاد مدیریت و اقتصاد محسوب می‌شوند. تاثیر هریک از این افراد بر بهبود زندگی بشریت انکارناپذیر است. آنها طلب پول بیشتر نمی‌کنند بلکه تشنه موفقیت و برنده شدن هستند. آنها تشنه آموختن و آموزش هستند. هریک از این ثروتمندان به تنهایی بخش مهمی از اقتصاد کشور خود هستند و تاثیر مثبت آنها بر زندگی مردم جهان کاملا ملموس است.
این علت به سادگی دلیل محبوبیت و اشتهار آنهاست و دلیل اینکه مردم دوست دارند مانند آنها ثروتمند و در عین حال، محبوب باشند.!
نوشته: فرامرز عیب پوش