امروزه به قدری در جامعه و خصوصا شبکه های اجتماعی، از کتابها، ویدئوها، تصاویر و جملات انگیزشی فردی درباب موفقیت و پرهیز از شکست صحبت میشود که این موضوع کم کم در حال تبدیل شدن به موضوعی تهوع آور است.
آنقدر که حاضر هستیم اصلا هیچگاه موفق نشویم، ولی به این چرندیات گوش ندهیم. هرچه بیشتر درباره این موضوعات صحبت می شود، کمتر درباره وضعیت اقتصادی افتضاح جامعه، گرانی، نرخ مسکن و سطح زندگی مردم، عدم توانایی ازدواج و غیره صحبت به میان می آید.
هسته اصلی این موضوعات موفقیتی، یک چیز است؛ “تو مسئول بدبختی و خوشبختی خودت هستی”. تقریبا تمام این موضوعات و افرادی که بر موج آن سوارند و اتفاقا پول خوبی از جستجوکنندگان رویای موفقیت به جیب میزنند، بر این موضوع تکیه دارند که اگر در حال حاضر موفق نیستی، فقط و فقط خودت مسئول هستی و هیچ چیز دیگری موجب شکست تو نشده و نخواهد شد.
اتفاقا هرچه شرایط اقتصادی بدتر و بدتر می شود، دولت نیز به این موضوعات دامن میزند و فارغ از اینکه مسئولیت خود را بپذیرد، مردم را مقصر جلوه میدهد.
به هررو حاصل این تفکرات چیزی جز خشم انباشته، نفرت از خود و جامعه ستیزی و افسردگی نیست. فردی که موفق نشده به موفقیت مالی برسد، ازدواج کند، خانه ای بخرد و یا موفقیت تحصیلی یا کاری کسب کند، هم بالشخصه خودش را مقصر میداند و هم جامعه معتقدند که او فرد بی عرضه ای است. این موضوع بعد دیگری هم دارد که جامعه افرادی که به هرلحاظ به موفقیتی دست یافته اند، خودساخته و قهرمان و زرنگ خطاب میکند.
درواقع موفقیت، به هیچ عنوان به تنهایی بدست نخواهد آمد. هیچ کس بدون کمک دیگران حتی روز خود را نمیتواند به شب برساند چه برسد به اینکه در جامعه موفق شود. افرادی که تا سنین بالا درخانه پدرومادرشان زندگی میکنند و از امکانات آنها بهرمند میشوند، زرنگتر از افرادی که کرایه خانه استیجاری پدر و مادرشان را میدهند نیستند.
آلن دوباتن، یکی از مشهورترین نویسندگان و روانشناسان جهان در این سخنرانی، پدیده محرومیت و موفقیت را از دیدگاه خردمندانه و بیطرف بررسی میکند. پیشنهاد میکنم تا پایان این ویدئو را ببینید و درباره آن فکر کنید.
فرامرز عیب پوش
